Lieve mensen van Stichting AAI,
Na 15 hele mooie jaren samen hebben wij onlangs onze allerliefste Pien in moeten laten slapen. Pien kwam in 2003 via jullie vanuit Turkije naar Nederland (ze heette toen Emma) en werd geplaatst bij een mevrouw die kort nadien een progressieve spierziekte bleek te hebben. Onze hond Sam was net overleden en in januari 2004 werd ons, via haar buurvrouw die een collega van ons was, gevraagd Pien over te nemen. Uiteraard ging dit via de stichting. De eerste nacht bij ons bleek ze niet beneden te kunnen blijven omdat ze achter de poes aanging. De twee manden aan weerskanten van ons bed konden haar niet bekoren. Na enige tijd op het voeteneind de situatie overzien te hebben dook ze lekker tussen ons in en daar heeft ze 15 jaar gelegen. Pien had een enorme behoefte aan beweging en kon héél hard lopen. Gelukkig hadden we genoeg ruimte om ons heen. Ze heeft wat door de maisvelden achter de konijnen aangerend. Ook het strand en de duinen op Vlieland waren regelmatig haar paradijs. Ze was een vrolijke hond die mensen altijd met een brede glimlach begroette. Waren wij een paar uur weggeweest dan was ze helemaal door het dolle heen als we thuiskwamen. Ze was gek op zonnebaden, in de zomer werd haar roze buik lekker bruin. Ze is wel altijd een moeilijke eter geweest. Brokken heeft ze nooit willen eten. Zacht blikvoer met gekookte kip of gehaktballen gingen er wel in. Met poezen leerde ze omgaan en toen onze Cootje als twee weken oud weeskatje bij ons kwam werd Pien zelfs haar pleegmoeder. Ze bracht het katje in haar bek naar veilige plekken en liet het tegen haar aan slapen. Op autorijden was ze niet zo dol maar op zondag, als we bij mijn ouders koffie gingen drinken, stond ze al bij de deur om mee te gaan. Daar kwamen ook mijn zus en broers met hun honden en was het een gezellig boel. Pien was zonder twijfel de leider van de roedel. In 2015 moest er een oog bij haar verwijderd worden. Gelukkig herstelde ze snel van de operatie en leefde met een oog vrolijk verder. Tot ze een twee weken geleden, na al een tijdje erg slecht gegeten te hebben, alle voedsel weigerde. Vijftien jaar is natuurlijk een mooie leeftijd maar we missen haar verschrikkelijk. Gelukkig hebben we onze andere hond Spyke nog (twee jaar geleden bij ons gekomen, ook omdat anderen niet meer voor hem konden zorgen) en kater Cootje. Maar Pien was toch wel heel speciaal voor ons. Dank dat jullie haar ooit naar Nederland gehaald hebben en natuurlijk ook heel veel dank aan de opvang in Göcek. Wij hebben veel bewondering voor jullie werk en zullen het zeker blijven steunen. Hartelijke groet,
Jacqueline en Fons Wierink
Emma.pdf